உடலுறவுக்கான வேட்கை, திருமணம்,குடும்பம்,உறவுமுறைகள் மற்றும் சமூக அமைப்பு...

உங்களுக்கு அழ வேண்டும் என்கிற உணர்வு எழுகிறது என்று எடுத்துக்கொண்டால், அந்த உணர்வு எழுவதற்க்கான உடல் இயங்கியலில் ஏற்ப்பட்ட மாற்றங்கள், அதை வெளிப்படுத்துவதற்க்கு உடல் இயங்கியலின் செயற்ப்பாடுகள் இரண்டும் இயல்பானது. ஆனால் அந்த உணர்வை பாதிக்கும் புறக்காரணிகள் பல இருக்கின்றன. (உதாரணத்திற்க்கு 1. அழ வேண்டும் என்று தோன்றினாலும் "ஆண்ப்பிள்ளை அழக்கூடாது" என்கிற கட்டுமானம். 2. அழ வேண்டும் என்று தோன்றினாலும் பொது இடத்தில் அழக்கூடாது என்கிற கட்டுமானம்)

இவ்வாறு உணர்வுகள் உருவாக்கதிலிருந்து, அதை வெளிப்படுத்துவது வரை இயல்பான இயங்கியலை புறக்காரணிகள் பாதிக்கிறது. உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதில் ஏற்ப்படும் இடர்ப்பாடுகளினால் உடலும், மனதும் அவதியுறுகின்றன. இதை உடல் ஓரளவுக்கு சமன் செய்யவே முயற்சிக்கிறது ( tolerance level ) தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருக்கும் வரை.

இப்படி உணர்வுகள் உருவாக்கதிலும், வெளிப்படுத்துவதிலும் ஏற்ப்படுகிற சிக்கல்கள் உளவியல் பாதிப்படைந்த மனிதர்களை உருவாக்குகிறது. (இங்கே நான் சுட்டுகிற அளவுகோல் சமூகத்தின் இயல்பு நிலையை உள்வாங்க இயலா நிலையில் உள்ள உளவியல் பாதிப்பு.)

உடலுறவுக்கான வேட்கை என்பது உடலின் இயங்கியலில் ஏற்ப்படுகிற உணர்வு உருவாக்கம். அதை வெளிப்படுத்த சமூகத்தில் இருக்கிற தடைகளை கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டால் மிக அதிக அளவில் சமூகத்தில் உளவியல் பாதிப்படைந்த மனிதர்களை நாம் உருவாக்குகிறோம் என்றே பொருள். மாறாக அவ்வாறு நடக்கவில்லை என்பது நிகழ்வு! ஆகையால் எங்கோ உணர்வானது வெளிப்படுத்தபட்டுவிட்டது என்பது உட்ப்பொருள்.

இந்த உடலுறவுக்கான வேட்கையை வெளிப்படுத்துவதற்க்கு மனித சமூக அமைப்பின் வளர்ச்சியில் கண்டுக்கொண்ட ஓர் தீர்வு திருமணம் என்பது. ஜமாலன் அவர்களின் பார்வையில் திருமணம் எனும் உடல் ஒடுக்க எந்திரம் என்கிறார். ஏன் திருமணம் என்கிற அமைப்பு தேவைப்பட்டது?. மாறுப்பட்ட பார்வையாக (நன்றி : சுதாகர்) மனிதன் குழுவாக சமூகமாக வாழ தலைப்பட்டப்போது வலுவுள்ளவன் தனக்கு தேவையான இணையை கவர்ந்தான் (உதாரணத்திற்க்கு பழைய அரச அமைப்பில் தனக்கு பிடித்திருக்கிறது என்கிறபட்சத்தில் எந்த பெண்ணையும் அரண்மனைக்கு தூக்கி சென்றுவிடுகிற நிகழ்வுகள்). இதனால் சமூகத்தில் ஏற்ப்படுகிற நிலையற்ற தன்மையை போக்க வேண்டுமானால், இந்த பெண்ணும், ஆணும் கணவன், மனைவி என்கிற மாதிரியான அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது.
இப்படியிருப்பதால் வலுவுள்ளவன் பிறருடைய இணையை கவருதல் தடுக்கப்பட்டது. அது குற்றச்செயலாகவும் சமூகத்தில் அறிவிக்கப்பட்டது. அதுவே "கல்யாணமான பொண்ணுடா..." என்று சொல்லாடலாக சமூகத்தில் உலவுவதை காணலாம்.

அதையே வள்ளுவர்

"பிறன்மனை நோக்காத பேராண்மை சான்றோர்க்கு
அறனொன்றோ ஆன்ற வொழுக்கு."

என்கிறார்.

வல்லவனுக்கு போக எஞ்சியதே மற்றவர்களுக்கு என்பதை தவிர்க்கவே திருமணம் என்கிற கட்டமைப்பியல் உருவாக்கப்பட்டது. அது மனிதனை உடலறவு வேட்கையை வெளிப்படுத்துவதற்க்கான தளமாகவும் வைத்துள்ளது. ஆக மனித சமூகம் தனக்கான ஓழுங்கை தொடர்ந்த பரிணாமத்தின் மூலமே அடைகிறது.

உடலுறவுக்கான வேட்கையை மறுத்தல் (அ) அதை புறக்கணித்து விட்டு வாழ்தல் என்பதை பேசும்பொழுது, (உதாரணமாக விவேகானந்தரை காட்டுவார்கள்...)
இங்கே இயல்பாக சில கேள்விகள் எழுகின்றன...
1. இயல்பான உடல் இயங்கியல் விவேகானந்தருக்கு இருந்ததா (any Physiology disorder)?
2. அவருக்கு ஏதேனும் உயிர்-வேதி சீரற்ற தன்மையிருந்ததா (any bio-chemical disorder)?
3. தன்னுடைய உடல் இயங்கியலை கட்டுப்படுத்த மருந்துகள் உட்க்கொண்டாரா?
இந்த கேள்விகளுக்கு விடைதெரியாமல், அவர் உடலுறவுக்கான வேட்கையை மறுத்துள்ளார் என்பதை மட்டும் முன்னிறுத்துவது தவறான வழிக்காட்டுதல்...

சமூக ஓழுங்கை கட்டமைக்கிற திருமணம் என்பதை மறுத்தால், வலுத்தவனுக்கோ (அ) வலுத்தவளுக்கோ மட்டுமே வாய்ப்பு என்கிற சமூக சமநிலையற்ற தன்மையை அடைவோம் என்பதை கருத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.